2009 was een jaar waarin de mooie momenten ook verdrietige momenten waren. Op een mooie manier, dat dan weer wel. Maar één zakelijk en één persoonlijk mooi moment? Het gaat gewoon niet. Dat is er niet. Bij "persoonlijk" heb ik meteen het gevoel dat dat een moment moet zijn met Helie en Tess ofzo. Maar eigenlijk hebben we als gezinnetje wel een goed doorkabbelend jaartje gehad. Geen enorme pieken of enorme dalen. Tess wordt een echte diva en zit knettervol met humor en echt dametjesgedrag. Helie loopt ook te spelen met de gedachte om eens iets anders te gaan doen in 2010. Eigenlijk wordt 2010 voor ons denk ik een jaar met echte hoogtepunten. Denk ik hoor! Dus is "persoonlijk" dan echt echt ECHT persoonlijk? Ja he?
Tja...dan ontkom ik er niet aan. Dan moet dat woensdag 1 april 2009 zijn geweest. Mijn eerste echte dag als zelfstandige. Boordevol energie en ideeen. Het is wrang om mijn afscheid bij Rhinofly als hoogtepunt te zien, maar zo zie ik het dus niet. Ik mag dan niet meer bij Rhinofly als werknemer aanwezig zijn, het zal altijd een deel van me blijven. Dus echt afscheid heb ik er nooit van genomen.
Zakelijk hoogtepunt is dus echt het voor mezelf gaan starten. En nu aan mijn bureautje in de hoek van de voorkamer deze mail tikken tussen het schrijven van mijn boek Bloghelden. En dat zakelijk hoogtepunt is ook meteen mijn persoonlijke hoogtepunt. Het was voor mij (eigenlijk al in 2008) een enorme stap om dit te gaan doen. Waar ik altijd best de-kat-uit-de-boom-kijkend ben, de voors en tegens afweeg, soms wat experimenteer maar wel in een veilige omgeving, nu wist ik niet wat me te wachten stond.
Natuurlijk, ik had me scheel gelezen aan alle fora, weblogs en goedbedoelde artikelen op de site van de Belastingdienst. Maar toch, het gewoon allemaal zelf gaan doen. "En dat in deze tijd..." zei mijn moeder nog :-). En dan ga je dat maar gewoon doen. Omdat je er na een paar dagen al achter komt, je moet het wel doen. Niet van de belastingdienst, je accountant of je opdrachtgever. Maar van jezelf. Ik kwam er al snel achter dat de stap die ik heb gezet, een stap was die ik MOEST zetten. Omdat het datgene was waar ik een immense passie, plezier en bevlogenheid uithaal. Omdat het voor mijn lichaam en geest datgene was wat moest gebeuren om alles weer op één lijn te krijgen.
Klinkt allemaal erg geitewollen-sokken boomknuffel-achtig, maar het is heel praktisch bleek al snel. Ik voelde me al snel weer beter, zag de zaken wat meer helder, kon weer goede keuzes maken. En dat is nu nog. Laat dat dan een persoonlijk hoogtepunt zijn. Dat besef. Het gegeven dat er maar één persoon die kan zeggen wat je moet doen, jijzelf. En dat er maar een paar mensen zijn aan wie je verantwoording aflegt: je gezin. That's it.
Laatste reacties