Oh prachtig. It's just a lot of love. Jeanne-Claude, vrouw van
kunstenaar Christo antwoordt tijdens een interview op de vraag 'hoe ze
het met zoveel stress en kritiek volhouden hun project zo leuk te
vinden' met de woorden 'hoe houdt een moeder van acht kinderen het vol?
I think it's just a lot of love.
Vrijdagavond NPS, Het uur van de wolf, de documentaire 'Christo pakt New York in', over het enorme kunstproject The Gates in Central Park, waar twee weken van februari 2005 7500 poorten met oranje ripstop nylon doeken over 37 kilometer als een lange lint door het New Yorkse park wapperen.
Prachtig.
De documentaire gaat over de weg er naartoe, de zeer moeilijke bureaucratische weg met veel zuurpruimerig geklaag en gezeur over 'a disgrace to New York' etcetera. Het traject van onderhandelingen, afwijzingen, klachten, goedkeuring, opbouwen en afbouwen duurt van 1979 tot 2005.
foto: monstro (CC)
Wat ik in die documentaire zie is het gevecht tegen verandering. Alles moet altijd hetzelfde blijven, en Christo heeft hier natuurlijk juist geen boodschap aan, hij wil creëren, moet creëren... een kunstenaar vraagt zich niet af waarom, hij doet, schept, schopt, verandert, vernieuwt, zoekt de grenzen en gaat daar overheen, om een daad te stellen, om mensen te laten nadenken, te laten genieten, maar voornamelijk doet hij het voor zichzelf, omdat het moet van zichzelf.
Vrijdagavond NPS, Het uur van de wolf, de documentaire 'Christo pakt New York in', over het enorme kunstproject The Gates in Central Park, waar twee weken van februari 2005 7500 poorten met oranje ripstop nylon doeken over 37 kilometer als een lange lint door het New Yorkse park wapperen.
Prachtig.
De documentaire gaat over de weg er naartoe, de zeer moeilijke bureaucratische weg met veel zuurpruimerig geklaag en gezeur over 'a disgrace to New York' etcetera. Het traject van onderhandelingen, afwijzingen, klachten, goedkeuring, opbouwen en afbouwen duurt van 1979 tot 2005.
foto: monstro (CC)
Wat ik in die documentaire zie is het gevecht tegen verandering. Alles moet altijd hetzelfde blijven, en Christo heeft hier natuurlijk juist geen boodschap aan, hij wil creëren, moet creëren... een kunstenaar vraagt zich niet af waarom, hij doet, schept, schopt, verandert, vernieuwt, zoekt de grenzen en gaat daar overheen, om een daad te stellen, om mensen te laten nadenken, te laten genieten, maar voornamelijk doet hij het voor zichzelf, omdat het moet van zichzelf.
Het is een battle tussen oude waarden en creatieve
geesten, tussen conservatieven en vernieuwers, tussen zuurpruimen die
langs de kant toekijken, hun azijn pissen en alles afkeuren wat het
oude wil afbreken en gepassioneerde vrijdenkers die een groots project
in gaan met elkaar en weten dat dit amazing gaat worden.
Het gaat niet om het doel of het nut van het project. De kunstenaar zet met 5 miljoen dollar aan eigen geld mensen aan het werk die iets unieks gaan maken in het mooiste park van incredible New York City en waar zij en anderen, veel anderen, onderdeel kunnen zijn van een once in a lifetime experience. Als er dan een doel moet zijn is het wel het onderdeel zijn van een once in a lifetime experience. Geen blijvend iets, want de poorten staan er maar twee weken.
Je ziet veel New Yorkers met een mening (want die hebben ze) die het afkeuren. Afkeuren is kiezen voor de makkelijke weg: als het mislukt zeg je 'zie je, ik zei toch' en lukt het toch hou je gewoon je mond en loop je door.
De creators, de kunstenaars, creatieven, vrijdenkers en ondernemers maken, creëren, steken hun nek uit, stoten hun kop en gaan op hun bek, terwijl de makke schapen aan de kant van de weg, in een rij staan toe te kijken, niets doen of blaten dat ze het wel zagen aankomen, die mislukking.
Die eerste groep zorgt voor verandering en vernieuwing, de tweede groep is nodig om tegen af te zetten (kan even niet op iets anders komen).
En dan woensdag, weer Het uur van de wolf, nu de documentaire RIP, a Remix Manifesto, over hoe de gevestigde orde, het grootkapitaal en media-conglomeraten de jonge generatie cultuurbouwers alle tools uit handen nemen door ze zwaaiend met hun copyrights aan te klagen voor piracy. De documentaire geïnspireerd op een (redelijk nieuw) boek van Lawrence Lessig: Remix, waarin the younger generation alles mixt, alle stijlen uit het verleden remixt tot een eigen video-, music- en animation art waarin ze zich intellectueel kunnen uiten. Bij deze groep gaat het om delen, om samen creëren, elkaar voeden met inspiratie, iets moois te maken, iets fokking brilliants te produceren.
Hé wat geinig, kippenvel.
Henk-Jan Winkeldermaat punkmedia.nl
Het gaat niet om het doel of het nut van het project. De kunstenaar zet met 5 miljoen dollar aan eigen geld mensen aan het werk die iets unieks gaan maken in het mooiste park van incredible New York City en waar zij en anderen, veel anderen, onderdeel kunnen zijn van een once in a lifetime experience. Als er dan een doel moet zijn is het wel het onderdeel zijn van een once in a lifetime experience. Geen blijvend iets, want de poorten staan er maar twee weken.
Je ziet veel New Yorkers met een mening (want die hebben ze) die het afkeuren. Afkeuren is kiezen voor de makkelijke weg: als het mislukt zeg je 'zie je, ik zei toch' en lukt het toch hou je gewoon je mond en loop je door.
De creators, de kunstenaars, creatieven, vrijdenkers en ondernemers maken, creëren, steken hun nek uit, stoten hun kop en gaan op hun bek, terwijl de makke schapen aan de kant van de weg, in een rij staan toe te kijken, niets doen of blaten dat ze het wel zagen aankomen, die mislukking.
Die eerste groep zorgt voor verandering en vernieuwing, de tweede groep is nodig om tegen af te zetten (kan even niet op iets anders komen).
En dan woensdag, weer Het uur van de wolf, nu de documentaire RIP, a Remix Manifesto, over hoe de gevestigde orde, het grootkapitaal en media-conglomeraten de jonge generatie cultuurbouwers alle tools uit handen nemen door ze zwaaiend met hun copyrights aan te klagen voor piracy. De documentaire geïnspireerd op een (redelijk nieuw) boek van Lawrence Lessig: Remix, waarin the younger generation alles mixt, alle stijlen uit het verleden remixt tot een eigen video-, music- en animation art waarin ze zich intellectueel kunnen uiten. Bij deze groep gaat het om delen, om samen creëren, elkaar voeden met inspiratie, iets moois te maken, iets fokking brilliants te produceren.
Hé wat geinig, kippenvel.
Henk-Jan Winkeldermaat punkmedia.nl
Laatste reacties