Het 'gewoon doen' heeft het gisteren weer eens gewonnen van de regeltjes.
Ik was voor een klant in het buitenland (klant en buitenland mogen niet worden genoemd in verband met het geheimhouden van de locatie...), vijf mensen van de afdeling marketing zou ik in een hotel filmen over een (test)rit die ze net apart van elkaar met drie auto's vanaf drie vestigingen in Nederland hadden gemaakt. Een rit die over een maand door ruim 600 medewerkers van datzelfde bedrijf voorafgaand aan een evenement wordt gereden.
Wat doe je dan als filmer? Je komt op tijd.
En je zorgt ervoor dat alles startklaar staat om de gesprekken tussen deze personen te filmen, de hoe-was-''t? en hoe-vond-jij-het? gesprekken. Die moet je live pakken, met zo veel mogelijk spontaniteit, enthousiasme en echtheid. Zo gezegd zo gedaan. Ik zwieper de camera van links naar rechts, vang alle eerste reacties op en zie een leuke evaluatie van de rit door mijn zoeker ontstaan.
En dan. Zes minuten band verder wordt het enthousiasme onderbroken. En komt de voorzichtige vraag van een hotelbeamte die op afstand om aandacht vraagt: "Hebt u toestemming gevraagd om hier te mogen filmen?" Op dat moment weet ik dat ik voldoende materiaal heb en stop met filmen.
Het zet je wel weer aan het denken. Logisch, misschien een terechte vraag, maar wat ben ik blij dat ik van tevoren geen toestemming heb gevraagd om te mogen filmen. Het mocht namelijk niet. Privacy van de gasten in het hotel? Het is me niet duidelijk wat de reden is om geen toestemming te verlenen voor het filmen in een hotel. Als ik er met mijn andere camera (Canon handpalmhandicam) opnamen had gemaakt was denk ik niemand naar me toe gekomen (om van een video-opname met een telefoontje maar te zwijgen), maar ziet het er indrukwekkender uit dan krijgen mensen (denk ik) een Breekijzer angstvisioen.
Goed, ik heb een leuk filmpje (voor intern gebruik) kunnen maken met het materiaal, maar opvallend was wel weer dat die onderbreking meteen alle spontaniteit uit het gesprek haalde, de interactie was weg en enthousiasme sloeg om in verbazing... Dat het bedrijf eind maart 400 personen laat overnachten in dat hotel was voor de verantwoordelijke (die van boven voor deze serieuze zaak naar beneden kwam) reden om ons de lunch aan te bieden. Met verontschuldigingen en of alles naar wens was tot drie keer toe.
"Een Breekijzer-angstgevoel", wat een geweldige omschrijving! Want zo gaat het inderdaad: grote camera = eng, kleine camera = grappige toerist. En zo'n 'toerist' mag wel al die hoerenlopers in dat hotel filmen... ;)
Geplaatst door: Jeroen Mirck | dinsdag, 26 februari 2008 om 10:52