Als onderdeel van de richting schrijvende pers op de academie voor journalistiek en voorlichting (Tilburg) gingen we tien jaar geleden - ik heb de opleiding in deeltijd gedaan, na een (mislukte maar leerzame) carrière fysiotherapie - een tijdschrift maken. Iedereen had een taak, mijn taak was het maken van mooie stukjes. Een itempje over nieuwe woorden (stuifkoe = poedermelk, dat soort dingen) en een interview met vijf jonge mensen, inderdaad allemaal vrienden. (Er was nog meer, maar Kiki slaapt op de kamer waar dat magazine keurig wordt bewaard, dus.)
Aan mijn vijf vrienden, huisgenoten, vriendinnen van huisgenoten had ik één vraag (ook toen was ik al liever lui dan moe): Waar ben jij over 10 jaar?
Hoe het leven even anders kan lopen.
Heidi stond op het punt om met mijn huisgenoot Richard een jaar op wereldreis te gaan, en zij zou bij terugkomst ook wel snel kinderen krijgen (klopt: Max kwam al snel) en voor de rest wilde ze vooral vrij zijn (klopt ook: ze zijn al een tijdje uit elkaar). Heidi is erg gelukkig met haar nieuwe man, artiest, getrouwd en alles, dochtertje erbij en woont in Elst.
Koen, Monique's huisgenoot, ja wat wou Koen ook alweer. Koen zou geloof ik als architect aan het werk zijn, geen vrouw, geen kinderen... beetje flierefluiten. En nu is Koen docent nieuwe media aan de Hogeschool van Utrecht. Woont in Utrecht samen met de vriendin die hij net na dit stukje ontmoette.
Pauline, ook Monique's huisgenote toendertijd, had 10 jaar geleden verwacht dat ze dit jaar heerlijk op de veranda van haar nieuwe houten huis zou zitten. Alleen of met wat vriendinnen waar ze net mee in huis had geklust (dit kan ook mijn draai aan haar verhaal zijn). Pauline - toevallig kwamen we haar laatst weer eens tegen en hebben een biertje gedronken op het terras bij Goossens - is orthopedadoge, vertelde met tranen in haar ogen dat ze net de relatie met haar vriend (drie jaar) heeft verbroken. Is nu wel gelukkig, gelukkig. Woont in Nijmegen.
Bianca, mijn huisgenote, sjeetje ik weet echt niet meer wat Bianca tien jaar geleden dacht over de dag van vandaag, waarschijnlijk dat ze als creatief therapeute ergens aan de slag zou zijn en ook een gezinnetje zou hebben. Volgens mij klopt dat allemaal, ik zal het morgen eens opzoeken in Lect for life! zoals de zware titel van de eenmalige uitgave luidde. Woont vast nog in Nijmegen.
En dan Monique. Monique zou heel gelukkig zijn met haar vriend (nee niet man, ze wilde niet trouwen), wonen al jaren samen in een heerlijk huis, waarschijnlijk nog alleen zonder kinderen, maar wel met honden, veel honden. Of misschien toch één kindje. Ze zou als styliste, vormgever of als binnenhuis architect door het leven gaan. Klopt bijna allemaal: Monique is styliste, heeft net een nieuwe baan (maar dat is toeval) is heel gelukkig met diezelfde vriend als toen, ik dus, we hebben geen honden (meer), maar zijn er wel stapel gek op, we hebben wel een kindje, en zijn daar helemaal verrukt van. En misschien hebben we morgen een nieuw huis. In Arnhem.
UPDATE (volgende ochtend): kijken of mijn geheugen sterk is, ik scan de pagina's.
Ik merk dat ik wel wat steekjes heb laten vallen, zo is het niet 10 jaar geleden, maar 9 jaar dat ik dit maakte... en waren er niet vijf maar zes studenten die ik de vraag stelde (sorry Emile) en er kloppen wel meer dingen niet. Zo zie je maar weer dat verhalen in je hoofd ook eigen verhalen kunnen worden. Lees hieronder wat die lieve jonge mensen allemaal zeiden. Met onder die twee pagina's nog die andere, met die woorden. Ook leuk.
Foto van de dag
Vandaag tussen Rabo-hypotheekadvies en Postbank Winkel gezond zuigen bij JuicyDetails.
wat een gaaf stukje HJ! doet me zelf weer even terugdenken... en heb even mijn fakturen van 96-97 er bij gepakt. Die periode was de tijd dat ik (na een afgebroken studie fysiotherapie en 1 jaar deeltijd journalistiek in zwolle : ) ) 'over de kop' ging. Overspannen, opgebrand, uitgeblust. Ik heb een jaar ziek thuisgezeten. Ik denk de heftigste en meest leerzame tijd in mijn leven. Was niet bezig met over 10 jaar maar steeds meer bewust van hier en nu, stapje voor stapje. Nu terugkijkend zou ik niet hebben kunnen voorspellen wat ik doe, maar de manier waarop ik het doe en in het leven sta: dat is precies zoals ik hoopte het ooit nog eens te kunnen. tnx voor de voorzet ; )
Geplaatst door: Petra Moes | vrijdag, 03 november 2006 om 12:40
Wat een leuk stukje.. doet me denken aan het liedje van Patrick Bruel, place des grands hommes (http://www.dailymotion.com/jef69/video/120333 / http://chansonwiki.yepcheck.com/chansonwiki/index.php?title=Place_des_grands_hommes)
En waar sta jij de komende 10 jaar? Wat vertelt Kiki in de klas als ze elf is?
Geplaatst door: Rene Smit | maandag, 06 november 2006 om 03:53
Vond het de meest confronterende vraag van mijn lief tijdens onze eerste ontmoeting. Hoe ziet je leven eruit over twee jaar?
dat soort vragen komen nooit bij me op. toen niet en nu niet.
Maar dagdromen mag wel. Kinderen die trots zijn op een werkende mama, woonboot aan de plas, balans in het leven tussen werk, gezin en goede werken voor het algemeen nut.
En iets meer vakantie.
Geplaatst door: anna-maria heeft gelijk | woensdag, 08 november 2006 om 14:16
Hi!
Ik ben nu een jaar klaar met mn opleiding tot PT en heb zwaar mijn twijfels. Hoewel het ook een dankbaar beroep is. Mag ik u vragen wat u dreef om te stoppen?
Geplaatst door: Marlous | zondag, 09 maart 2008 om 12:08