Grappig toch dat je kunt gaan twijfelen aan jezelf, aan de wijze waarop je op sommige mensen overkomt, en vooral dat je je niet herkent in die kritiek die je krijgt op jouw gedrag. Ik had dat toen ik net precies een reactie las op de weblog van Blognomics. Die reactie ging over mij en mijn irritante gedrag.
Wat was het geval. Ik was op Blognomics 06 om verslag te doen van dit congres. Iedereen was al binnen. De eerste spreker was aan het spreken, een Amsterdamse wethouder over glasvezels als voorwaarde voor internet ... blabla doet er niet toe. Ik zocht een strategische plek: linksvoor. Daar zette ik mijn al uitgeklapte statief neer (want je wilt niemand storen met het geklikklak van het uitschuiven van de poten, dus dat doe je op de gang). Ik laat de videocamera op de statief lopen, en ga ondertussen foto's nemen. Zo doe ik dat.
Henk-Jan gaat alles vastleggen, dat weet men ondertussen, dat wordt lachen hoor ik sommigen denken. Maar wat is er aan de hand: ik ben dan aan het werk. Ik kan niet in een zaal gaan zitten met een bloknootje of laptop om belangrijke zaken vast te leggen, ik moet meer doen. Ik ben een jaar of vier bij alle evenementen geweest die er in de vier jaar werden gehouden (ik overdrijf zo nu en dan) en heb genoeg ervaren op dat gebied, sinds een jaartje wil ik registreren registeren en nog eens registreren. De meest betrouwbare vorm van verslaggeving, zonder duiding, zonder oordeel, zonder beoordeling.. puur wat gezegd wordt.
Mensen die mij kennen in de eventbranche zijn dit beeld wel gewend (zie foto hieronder met Sander de Vries van Stage Events tijdens een evenement van O'Neill). Een fotograferende, filmende Henk-Jan op borrels, beurzen en bijeenkomsten. Enkele blogvrienden in de zaal zijn ook bekend met deze werkwijze. Maar sommigen duidelijk niet.
Ik kreeg zo nu en dan bij brancheborrel nog wel de leuk bedoelde opmerkingen naar me toegeschreeuwd: 'zo, is het zo slecht gesteld bij FZ dat je je eigen foto's moet maken?' en dan vond ik het niet nodig om terug te schreeuwen en uit te leggen dat een mens stil kan blijven staan in zijn ontwikkeling en altijd hetzelfde kan blijven doen, maar dat een mens zich ook kan blijven ontwikkelen, ook kan blijven leren. Niet dat het er toe doet maar ik fotografeer nu al (niet overdreven) ruim twintig jaar en daarom: kortzichtige opmerkingen als deze heb ik geleerd naast me neer te leggen. Het zei altijd meer over de persoon die die opmerking maakte. Maar goed.... daar wilde ik het eigenlijk niet over hebben.
Sinds een jaartje ben ik dus ook met video aan de slag gegaan en maak ik nog steeds foto's. Tijdens Blognomics maakte ik net als bij alle andere bijeenkomsten waar ik kom niet alleen maar foto's van de sprekers of van de zaal, maar omdat je zo veel tijd hebt tijdens zo'n middag schiet ik van iedereen in de zaal met mijn zoomlens close ups. Bij Blognomics ging dat gepaard met flits. (En daar zit 'm waarschijnlijk ook de - enigszins begrijpelijke - irritatie.)
Ik werd toen ik bijna klaar was met mijn shooting, ik was bijna achterin de zaal, door een jonge vrouw die op me af kwam lopen gemaand om te stoppen met dat irritante fotograferen. Determind als ik ben to the job maande ik haar weer tot rust en ging door om iedereen vast te leggen. Ik voelde wel dat mijn adrenalinespiegel flink aan het stijgen was by the way. Ik arriveerde na dat fotorondje bij mijn filmcamera, nog steeds steady op het statief en ik ging door met filmen. (Terwijl ik natuurlijk alleen maar kon denken aan die situatie.)
Ik bood mijn excuses in de pauze aan bij deze zelfde jonge vrouw (waarmee ik tijdens de borrel later nog kaartjes wissel), en ik had het nog even met haar over de situatie. Ze vertelde dat ze als spreekbuis optrad van 'zeker tien mensen' die om haar heen zaten. Die schenen het erg irritant te vinden dat ik zo zat te fotograferen 'en vooral te flitsen'. Ik kon me daar wel iets bij voorstellen... uiteindelijk werd het een vreselijk interessant en leuk gesprek. Ik bleef wel mijn bedenkingen houden bij die dames die het dan zo vervelend vonden. En ik begon te filosoferen over of vrouwen dat dan vervelender vinden dan mannen (want mannen had ik er nog nooit negatief over gehoord, in fact die vonden het vaak juist leuk, gingen er eens goed voor zitten, stropdas recht - daar wachtte ik dan extra nog even op - en afdrukken maar), zijn vrouwen minder ijdel daarin, of juist ijdeler dan mannen om zich zo op te stellen? What's the problem? Dacht ik.
Anyway: mijn uitgangspunt van de verslaggeving van Blognomics is een enigszins altruïstische geweest. Ik maak foto's van iedereen en iedereen kan die foto's als ze willen terugzien via de weblog van Blognomics waar dan een link op staat naar mijn Flickr site. De organisatie dacht daar ook zo over getuige hun eerste posting: 'Henk-Jan heeft niet alleen van de sprekers foto's gemaakt maar werkelijk van iedereen in de zaal, dus kijk op zijn Flickr site (met link hier) of je er ook op staat.' Gewoon slim, lekker veel traffic voor mij (whatever je daar aan hebt) en voor iedereen in de zaal maar ook iedereen die er niet bij kon zijn een goede impressie, leek me.
Als klap op de vuurpijl won ik de prijs voor de beste verslaggeving van Blognomics 06.
En toch. Hoe erg ik overtuigd was van mijn altruïstische insteek (ik stond zelf niet op die foto's of de film, ik was de fotograaf en de filmer), hoe erg ik het ook deed voor 'de mensen' die daar aanwezig waren en daarna zichzelf nog een keer op foto's zouden kunnen terugzien (hét succes van Photonic.nl), en alle presentaties nog eens op video zouden kunnen zien, ik ga weer twijfelen aan mijn gedrag, ik ga al snel de criticaster gelijk geven die DEZE REACTIE onder mijn dankwoordje op Blognomics plaatst. Nou nee, dan lieg ik, maar ik vind haar reactie wel zo belangrijk dat ik bovenstaande lap tekst er aan weet te wijden.
Mij bekruipt nu wel een soort gevoel van schaamte... sjezus ik liep daar echt als een bezetene iedereen te irriteren. Terwijl ik ook meteen weer zeker weet dat dat niet zo is, maar alleen bij dit petieterige groepje troelala's.
En toch. Hoewel ik net nog tegen Monique zei dat kritiek me met de jaren (ik ben nu 36) steeds minder doet, en ook zeg dat zo'n reactie van deze jonge vrouw me bijvoorbeeld steeds minder boeit, het gaat zich nestelen in mijn brein... en de volgende keer dat ik voor zo'n congres wordt uitgenodigd ga ik niet iedereen weer heel mooi fotograferen. Daar heb ik dan geen zin meer in... en dan heeft Laura Ettema alsnog haar zin, terecht of onterecht, dat laat ik in het midden.
Ik moet in dit soort situaties altijd denken aan die scène waarin Jim Morrison in de film The Doors na alle kritiek van zijn medestudenten op zijn net vertoonde - briljante - filmproject zegt: 'I quit' en vervolgens de filmzaal uitloopt en nooit meer op de academy terugkomt. (Thank god.)
Oh ja, Laura Ettema, nu jij jezelf toch aan het up-Googlen bent zeg ik je met vooraf alvast mijn welgemeende excuses: get al life met je welgemeende felicitaties en welgemeende vraagtekens aan het adres van de organisatie / jury.
Hè. Dat lucht op. Hoe laat is het eigenlijk?
De jury kan wellicht voor 2007 de regel "over de uitslag wordt niet gecorrespondeerd" nieuw leven inblazen. Of "als u flitst, flitsen wij terug"? Geniet van je prijs Henk-Jan (en dan met name niet het materiële aspect maar wel het bloggers-aspect!). Ciao!
Geplaatst door: Simon Renes | zaterdag, 27 mei 2006 om 21:29
Henk-Jan,
VOORAL DOORGAAN!
Geplaatst door: Fred Zelders | zondag, 28 mei 2006 om 11:42
Zie je wel :)
Geplaatst door: Marijke | maandag, 29 mei 2006 om 09:24
Henk-Jan, flitsen maar!
Geplaatst door: Hans Mestrum | maandag, 29 mei 2006 om 23:52
Top stukje!! Ik heb even een zin van je geleend op mijn blog.
Geplaatst door: Berdien | dinsdag, 30 mei 2006 om 12:11
Pas op hoor, of je krijgt een vraagtekentje:
http://www.sargasso.nl/archief/2006/05/31/2006-battle-of-the-blogs-field-report-5/
Geplaatst door: Steeph | donderdag, 01 juni 2006 om 14:03
Kwam op deze oude posting terecht. Mooi om te lezen hoe je alles van je af schrijft en de vragen in het leven oplost.
Nee je bent zeker niet irritant. Ook niet in het echt. Zelfs niet als je vraagt of mijn twintig-jarige stagaire mijn dochter is...eerder aandoenlijk.
Denk ook echt dat vrouwen en andere complexe wezens eerder zeuren. Heb ooit een fotoworkshop moeten organiseren in Hoofdddorp. NIEMAND wilde op de foto. Was in Amsterdam geen probleem.
En vergeet ook niet het meute-gevoel. Men klaagt graag samen.
Geplaatst door: anna-maria heeft gelijk | zondag, 08 april 2007 om 23:32