Net even een reactie gegeven op Simon's posting, daarna nog even met 'm gemaild en dat geeft me weer zoveel inspiratie dat ik er weer tegenaan kan. Ik heb twijfels. Ik ben onzeker. Maak ik mezelf belachelijk? Kan ik dit posten? Sla ik niet door? Hoe wordt dit opgepikt? Wat heeft men hieraan? Waarom doe je dit? So what, ben je zo belangrijk dat je denkt dat je lezers, wie dat ook mogen zijn, hier wat aan hebben, of dit interessant vinden om te lezen?
Die zinnen kunnen je verlammen, die gedachten verhogen de drempels om weer eens wat te gaan schrijven. Vanavond ook weer.
Zit ik dus te reageren op Simon's weblog, word ik geïnspireerd om mijn eigen grenzen weer eens op te zoeken, ga ik Monique vragen of ik datgene ik in mijn hoofd heb om te gaan bloggen kan delen op mijn weblog met jan en alleman.. mail ik nog eens naar Simon om hem hetzelfde te vragen... op dat moment weet ik stilletjes dat ik weer aan het verkennen ben hoe ver ik kan gaan.
Ik mail Simon onder meer dat het echt een state of mind is waar je in moet zitten als je op een goed moment toe bent aan emobloggen. Daar is moed voor nodig vind ik, merk ik... net als in diepe gesprekken waar je jezelf blootgeeft wil je het gevoel hebben dat je datgene wat je zegt in een veilige vertrouwde omgeving kunt zeggen. Dan komen de pareltjes boven. Dat kost moeite, dat kost tijd, je moet het een en ander willen overwinnen, schaamte, schroom, dat vraagt om zelfvertrouwen, kracht en de wil om jezelf bloot te geven. Niet om wat dan ook te willen bereiken bij je 'lezers' maar om iets bij jezelf te bereiken...
Ik heb in mijn hoofd gekozen om te schrijven voor een klein groepje bekenden, een groepje dat het leuk vindt om mij te lezen, om van mij te leren, om zich door mij te laten inspireren (ik moet me op deze manier oppeppen om me over die grenzen heen te krijgen, merk ik).
Ik heb in mijn hoofd gekozen om te schrijven omdat ik het leuk vind. Mijn weblog is voor mij een succes als ik het leuk vind. Alle commentaren van (niet-bloggende) personen die 'het toch wel allemaal heel erg persoonlijk vinden' en 'wie zit er nou op die verhalen te wachten' veeg ik fijntjes van tafel. Die lui horen hier dus niet. Hier komen alleen mijn vrienden.
Zo en nu maar 'ns zien of het me lukt.
Bizar hé? Bloggen heeft dus zoals veel andere nieuwe initiatieven een cyclus. Na een eerste periode van volop posten en in de breedste zin publiceren volgt dus de evaluatie: voor wie, wat, waar, hoe? Het is eigenlijk geweldig om dit te ervaren en mee te maken (hoe moeilijk het aan de andere kant ook weer is om de keuzes te maken...).
Geplaatst door: Simon | woensdag, 17 mei 2006 om 08:28
Ik vind dit soort postings juist heel mooi. Omdat het getuigd van moed. Je laat je hart hier weer spreken en inderdaad: dat zijn de pareltjes. Ik lees ze graag: waarom? Omdat ik me met dezelfde vragen bezig houdt. Zoals elke blogger denk ik. Dat zelfonderzoek is prachtig. En als je dat zo kunt delen zoals je hier doet dan heb ik er ook wat aan. Dat inspireert.
Geplaatst door: Hans Mestrum | woensdag, 17 mei 2006 om 11:11
De allerbelangrijkste alinea is in dit geval de een na laatste: Je hebt gekozen te schrijven omdat je het leuk vindt. So be it! Verder staat het iedereen vrij om jouw schrijfsels te gaan lezen en er wat van te vinden, leuk of niet, moeten ze zelf weten. 't Is geen verplichte kosten, geen eindexamenboek of wat dan ook. Dus ik zou zeggen, volg je hart, dan komt het wel goed, het is per slot van rekening veel boeiender om de mens achter een naam te ontdekken dan artikelen te lezen waarvan er dertien in een dozijn gaan (of veertien, of vijftien... ik bedoel maar). En de titel? Kan ik alleen maar op reageren met 'schijt aan de buren', want je moet je leven zelf maken, niet de mensen eromheen.
Geplaatst door: Marijke | donderdag, 18 mei 2006 om 13:02
Beste HJ,
Dat is nu juist je KRACHT: je eigen stijl en beleving en gevoelens en twijfels meenemen in het geheel. Hoe commercieel de wereld waarin je je voor je werk bevindt ook mag zijn, de innerlijke mens zit in iedereen en het zo te combineren dat beide aan bod komen getuigt van moed, zelfreflectie en van een goed staaltje vakmanschap. Op een speelse en aantrekkelijke manier weet jij te boeien en dat bewijs je al een behoorlijk tijdje in mijn ogen. Ik blijf je volgen, met genoegen. ;-)
Geplaatst door: Erna van Vondel | donderdag, 18 mei 2006 om 14:12
DOEN!
Ook al leest niemand het, want je schrijft voor jezelf.
Geplaatst door: Erno | zondag, 21 mei 2006 om 21:36